وی افزود: من قبول دارم که عده‌ای پای ثابت داستان نویسی برای انقلاب اسلامی به بهانه برگزاری جشنواره داستان انقلاب هستند و قبول دارم که نویسندگان نام‌دار معمولا در این جشنواره داستان انقلاب شرکت نمی‌کنند. اما بودن این جریان و تداوم آن منجر به خلق فضایی می‌شود که از دل آن نویسنده‌ای بیرون می‌آید که دغدغه‌اش ارائه اثر است.

تجار افزود: برای نوشتن یک داستان کوتاه تاثیر‌گذار در مورد انقلاب، یک‌سال زمان کمی نیست. در مورد رمان هم می‌دانیم که داستان یک رمان گاه تا مدت‌ها در ذهم فردی باقی مانده و او کم کم دست به خلق آن زده است. در واقع نوشتن رمان حاصل ممارست نویسنده است در اختیار دادن به قصه‌ای که مدتی است در ذهنش جاخوش کرده. به همین خاطر می‌گویم نباید با طرح مباحثی از این دست فرصت‌هایی مانند جشنواره داستان انقلاب را که باعث خلق اثر در ادبیات انقلاب اسلامی می‌شود را محدود کنیم.

این نویسنده تصریح کرد: برخی می‌گویند جشنواره داستان انقلاب را باید دوسالانه کرد تا شاهکارهای بیشتری در حوزه ادبیات انقلاب تولید شود اما شاهکارهای ادبی با دوسالانه کردن تنها جشنواره ادبیات انقلاب اسلامی حاصل نمی‌شود. بلکه حاصل فعالیت‌هایی است که منجر به ایجاد انگیزه در میان اهالی قلم می‌شود.

تجار ادامه داد: شاید بد نبود که با تشکیل یک دبیرخانه دائمی برای جشنواره داستان انقلاب فرصتی را فراهم می‌کردیم تا برخی مسئولان به واسطه آن با برخی از اهالی قلم وارد صحبت شوند و آنها را به نوشتن تشویق کنند و به نوعی با اهالی قلم در طول سال ارتباط مستمر برقرار کنند. در زمانی که مرحوم فردی زنده بود این اتفاق عملا رخ می‌داد. اما در حال حاضر این چراغ خاموش است و متولی برای این مساله نداریم.

وی در پایان تاکید کرد: نمی‌شود صورت مساله را برای حل آن پاک کرد. نمی‌شود گفت که با کاهش کمیت تولید در ادبیات انقلاب به سمت افزایش کیفیت می‌رویم و برای این کار مثلا باید جشنواره داستان انقلاب را دوسالانه کنیم. به نظر من از دل همین کمیت‌گرایی‌ موجود است که می‌شود داستان‌هایی خوب شناسایی کرد و خواند. جریان داستان انقلاب در ایران هنوز در مرحله آزمون و خطاست و به همین خاطر می‌شود رونق بیشتری را برایش متصور باشیم البته به شرط اینکه بخواهیم در مرد آن آسیب‌شناسی جدی انجام دهیم.