به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از تسنیم؛ میزگرد تخصصی داوران دوازدهمین جشنواره سراسری شعر و داستان جوان سوره با حضور عرفان نظرآهاری، از داوران این دوره در بخش کودک و نوجوان جشنواره شعر و داستان جوان سوره، سعید بیابانکی، دبیر این دوره جشنواره و جمعی از اصحاب رسانه با محوریت تأثیر ادبیات و جشنواره‌های ادبی بر جریان فرهنگی کشور صبح دیروز، ۲۱ خرداد ماه، در حوزه هنری برگزار شد.

بیابانکی با بیان اینکه ادبیات یکی از زیرساخت‌های فرهنگی به شمار می‌آید، گفت: قیصر امین‌پور معتقد بود که ذوق انسان‌ها قابل داوری نیست. ذوق را چه کسی به جز تاریخ و گذر زمان می‌تواند بسنجد؟ بسیاری از آثار ادبی و هنری در زمان خودشان یا مورد قضاوت قرار نگرفتند و یا ارزیابی از آنها منفی بوده، اما گذر زمان آنها را ارزشگذاری کرد.

وی افزود: داور جشنواره، یک اثر ادبی و هنری را باسه فاکتور دانش و اطلاعات، تجربه و ذوق قضاوت می کند. در رابطه با شعر جوان کشور کسی می‌تواند قضاوت کند که حداقل ۳۰ سال شعر معاصر را بشناسد و جریان‌ها، صداها و طیف‌های مختلف را درک کرده باشد. البته در چرخه قضاوت ذوق داور هم دخیل است و تنها چیزی که می‌تواند باعث کم شدن اشتباه در داوری شود افزایش تعداد داوران است. این روش را می‌توان با استفاده از داوران در فضای مجازی محقق کرد.

بیابانکی با انتقاد به رویه برخی از شاعران گفت: متأسفانه برخی از شاعران ما جشنواره‌باز شده‌اند و می‌توان از آنها با عنوان شاعران جشنواره‌ای یاد کرد. این دسته از شاعران ذوق را از بین می‌برند و جلو حضور استعدادهای جدید را نیز می‌گیرند. در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ برنامه‌ای با عنوان جشنواره وجود نداشت، بلکه کنگره‌‌ها مسئولیت را برعهده داشتند. جایزه‌ای هم در کار نبود. آنچه که باعث می‌شد شاعری چندین کیلومتر را بپیماید تا شاعری را از نزدیک ببیند، ذوق افراد بود. اکثر جشنواره‌های معتبر جهانی نیز این‌چنین هستند و جایزه نقدی خاصی را در نظر نگرفته‌اند.

دبیر دوازدهمین دوره جشنواره سراسری شعر و داستان سوره یادآور شد: اما این رویه در سال‌های اخیر و به خصوص بعد از جنگ تغییر کرد و حضور جشنواره‌ها به نوعی انگیزه‌ها را کشت و از بین برد. آنچه که به عنوان آفتی در حوزه فرهنگی می‌تواند یاد شود، ایراد گرفتن صرف از وزارت ارشاد است، اما حقیقت این است که وزارت ارشاد تنها نهاد مسئول نیست. ارشاد در این چند سال گذشته هم مجری بوده و هم ناظر. این در حالی است که دولت در هیچ‌جای جهان متولی جریان‌ها و برنامه‌ها نبوده است.

وی افزود: به نظرم آنچه که اهمیت دارد این است که ما دانشگاهی برای شعر و داستان ایجاد کنیم که دانشجویانش را همین شاعران و داستان‌نویسان تشکیل دهند. معمولاً فضای دانشگاهی ما به ویژه در حوزه ادبیات ذوق دانشجویان را از بین می‌برد و مسائلی را مطرح می‌کنند که شاعر به عنوان یک هنرمند آنها را نمی‌داند و شاعر نیز به عنوان یک خالق اثر موضوعاتی را می‌داند و به آن می‌اندیشد که در فضای دانشگاهی کشور مطرح نیست. با ایجاد چنین دانشگاهی می توان تا حدود زیادی به آفرینش‌ آثار ادبی و هنری در فضای دانشگاهی امیدوارتر بود.