به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از تسنیم؛ در ابتدای این نشست عباس رافعی درباره تلخ بودن قصه گفت: این فیلم سیاه نما نیست.قصد نداشتیم مردم جامعه را به گونه ای دیگر نشان دهیم. قصد داشتیم تهران را به خوبی نشان دهیم و می خواستم درون این آیینه تمام قد خوبی ها، بدی ها و زشتی ها را ببینیم. همان گونه که مقابل آیینه می ایستیم،سعی کردم کمی هاو کاستی ها نشان دهم. طی ۸ سال گذشته از لحاظ اقتصادی دچار مشکلات بسیاری شدیم و موقعیتی برای این انسان به وجود آمده که برای خرج درمان شوهرش به پول احتیاج دارد.

این کارگردان ادامه داد: سعی کردم فیلمنامه ای جامعه شناسانه باشد و به گونه ای آن را بسازم که دیگران آن را احساس کنند. علت فروش نرفتن فیلم ها طی این سال ها این بوده است که مردم خودشان را در فیلم ها نمی بینند. تلاش کردم موقعیتی مستندگونه در فیلم ایجاد کنم و بسیاری از موقعیت ها مثل دستفروش مترو واقعی بود.

وی در پاسخ به اینکه آیا مجوز این فیلم مشکل داشت یا خیر،توضیح داد: در دوره قبل پروانه ساخت این فیلم رد شد و اصلاحاتی انجام دادیم تا بتوانیم آن را بسازیم. اگر این فیلم تلخ است، مربوط به زندگی فریبا می شود. این فیلم تولید یک جمع مستقل است که نیاز به تماشاگر دارد و تلاشمان خلق داستانی جذاب است و این تلخی به زایش این زن می انجامد. این زن مشغول بافت پولیور برای شوهرش است و این یعنی زندگی خودش را می بافد و نهایتا آن را به رنگ زندگی یعنی رنگ سبز می پوشد.

رافعی عنوان کرد: خوشحالم فیلم با این واکنش ها روبرو شد چون اگر سوال نباشد،فیلم خنثی است. این انتقادها باعث می شود که ما در فیلم بعدی حواسمان جمع باشد. به نظرم آستانه تحمل جامعه پایین آمده و قتل زیاد شده است و زود واکنش نشان می دهیم. این فیلم آیینه ای مقابل شماست و باید سعی کنیم کمی نسبت به خانواده ها و مخالفان خود مهربانتر باشیم. تلاش کردم تا جایی که مجازم آسیب هایی که زنان را تهدید می کند، نشان دهیم. امکان جستجوی وجوه شخصیت فریبا در زن های دیگر دیده می شود. مردان در فیلم ما نامرد نیستند.

رافعی درباره موسیقی فیلم نسط عنوان کرد: این دومین همکاری من با پیمان یزدانیان است و به نظرم او واقعا موسیقی فیلم کار می کند و موسیقی اش به گونه ای است که مزاحم روایت داستان نمی شود و آن را تبدیل به ملودرام نمی کند. احساس می کنم او در کاربرد موسیقی حتی خست به خرج داد و ۹ قطعه موسیقی نواخته می شود که کل آن در فیلم نهایتا ۹ دقیقه و ۴۵ ثانیه است.

امین زندگانی درباره نقش خودش بیان کرد: حضور آقای رافعی و فیلمبرداری خوب دست به دست یکدیگر داد تا بتوانم از پس این نقش بربیایم. اینکه در ۱۲ سکانس بتوانیم کاراکتر را درست تعریف کنیم و کم باشد، اهمیت دارد. تعبیرم این است که ما در روند رشد انسانی از ناپختگی به بلوغ می رسیم و بزرگترین مشکل ما این است که به بلوغ نمی رسیم. گاهی خودمان را در رودربایستی قرار می دهیم که هیجانی است و باعث فنای خودمان و دیگران می شود.

زندگانی افزود:به نظرم آن وانت هم یک بازیگر است و مسائل را به خوبی نشان می دهد. به نظرم این فیلم سیاه نیست اما چیزی که با دیدن فیلم های جشنواره مرا نگران می کند این است که طبقه متوسط جامعه را درگیر مسائل سطحی نشان می دهند و اتفاقات خیس نخورده هستند. به نظرم نقش مرتضی شاید کمی شبیه من هم باشد. هرکسی به سینما بیاید می تواند ساره بیات را در آن نقش لمس کند.

ساره بیات نیز درباره نقشش تشریح کرد: موقع خوانش سناریو با نقش عجیبی روبرو شدم که نسبت به دیگر نقش ها متفاوت بود و در آشپزخانه و جاهای دیگر محصور نبود. برای رسیدن به این نقش تک تک بچه ها کمک کردند چون بار اصلی کار بردوش من و زندگانی بود و مسئولیتمان زیاد بود. این برایمان جالب بود و دغدغه زنان جامعه را می توانستیم بررسی کنیم و تلاش کردم درد و رنج زنان را در بیرون از خانه به تصویر بکشم.

این بازیگر در واکنش به ایفای نقش زن های رنج دیده و تکرار آن در فیلم«جدایی»گفت: اگر تداعی کننده این نقش است، دوست دارم. طی این چندوقت فیلمنامه های خوبی به دستم نرسید و سعی کردم از کارهای گیشه ای دوری کنم و برای آمدن به سینما حرفی برای گفتن داشته باشم و از افراد رنج کشیده جامعه هم صحبت کنم.
وی افزود: تمام تلاشم را کردم که به لحاظ شخصیت این تشابه اتفاق نیفتد و آن بخشی که ممکن است شباهت داشته باشد، به دلیل وجود خود ساره بیات است. به نظرم این کار شبیه «جدایی» نیست اما اگر باشد از این بابت خوشحالم.

محسن کیایی دیگر بازیگر فیلم نیز عنوان کرد: اولین بار که فیلمنامه را خواندم احساس کردم از این نقش دورم اما دوست داشتم آن را ایفا کنم. قرار نبود این نقش را ایفا کنم چون به من نزدیک نبود اما ظاهرا با ۶ روز رفتن به کشتارگاه توانستم در بازی نظر حضار سالن را جلب کنم.

علی اصغری فیلمنامه نویس نیز یادآورشد: شخصیت مرتضی نشان می دهد که به دنبال بهانه ای برای جدایی است. قصه چهار اپیزودی برای این فیلم داشتیم که اپیزود سوم آن را گسترش دادیم و به صورت فیلم بلند درآمد. درمورد نام فیلم هم باید بگویم که فریبا به دنبال راه حلی برای فراموشی گذشته است. شاید قصه ام بسیار داستانی بود اما فضای کار مستندگونه شده بود که من آن را خیلی دوست داشتم.

پرهام وفایی تدوینگر درخصوص کندبودن ریتم فیلم تشریح کرد: به نظرم ریتم این فیلم کند نیست بلکه متناسب با فضای کلی کار است و به این ریتم احتیاج داشت و شاید سکانس شهری تا اندازه ای کند بود. علاوه برآن روانشناسی و جامعه شناسی حاکم بر فضای فیلم به این ریتم احتیاج داشت.

رعنا امینی طراح صحنه و لباس درباره کارش گفت: طراحی صحنه به ظاهر ساده بود اما آن وانت بسیار پرماجرا بود و همیشه خراب می شد. در سه مرحله از این وانت فیلمبرداری کردیم و مجبور بودیم به دلیل رج زدن صحنه ها شرایط رابهتر کنیم.این فیلم مستند داستانی بود و بخش بزرگی از آن واقعی بود.

مهرداد قلی پور طراح چهره پردازی نیز درباره چهره پردازی خاص امین زندگانی در پایان گفت: در طراحی چهره پردازی سعی کردیم طوری کار کنیم که همه چیز مستندگونه و واقعی  باشد. با صحبت رافعی تلاش کردیم ایده ها را پیاده کنیم و از واقعیت های جامعه استفاده کنیم.