نقدی بر کتاب جامعه‌شناسی خودمانی؛

هرکه بی‌هنر افتد نظر به عیب کند

در جایی از کتاب علت حسود بودن ایرانیان را در این می‎داند: هنگامی کسی به موفقیتی می‎رسد و کار برجسته‎ای انجام می‎دهد، یک حالت حزن و افسوس در ما پیدا می‎شود، چون حسودیم که چرا او موفق شد؛ پس ایرانیان حسودند! جناب مهندس، آن حالت حزن و اندوه لزوماً به حسودی برنمی‎گردد. به‌عنوان کسی که گاهی این حزن‌ و افسوس‌ها در خودم پیدا شده است، می‎گویم این حزن به غبطه برمی‎گردد. غبطه با حسودی فرق می‎کند. غبطه یعنی اینکه چرا من به آن موفقیت نرسیدم، چرا من نشدم ... و این افسوس خوردن به هیچ رو نشانۀ حسودی نیست. حسودی یعنی اینکه اگر من ندارم تو هم نداشته باش، اگر من نتوانستم تو هم شکست بخور.