گزارشی از سخنرانی احمد پاکتچی در نشست «نشانه‌شناسی تاریخ» (۳)؛

رفتار دوره‌های نشانه‌ای

می‌دانیم که متن‌های تولیدشده پیش از دوره‌ها خود را نافرهنگ می‌انگارند، مگر اینکه عناصری از دوره‌های پیشین را در درون خود جایابی کرده باشند؛ اگر بتوانند عناصری بلغزند و وارد دوره‌ی جدید شوند، می‌توانند قسمتی از فرهنگ باشند. سؤال ما این است جایابی عناصر پیشین در دوره‌ی جدید چه گونه‌هایی دارد و چه نسبتی میان این‌ گونه‌ها با مقاطع مختلف دوره‌ی نشانه‌ای وجود دارد؟