به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ در حالیکه رهبران بعضی از محبوب‌ترین مقصدهای توریستی اروپایی به اعتراض‌های ضدتوریستی اخیر فکر می‌کنند، شاید باید از شهردار سیویتا دی بانیورجیو الهام بگیرند؛ یک آبادی کوچک که بر فراز سکویی از سنگ‌های آتش فشانی واقع شده و اطرافش پر از دره های عمیق منطقه لاتزیو ایتالیا است.

فرانچسکو بیگیوتی که در عین حال مسئولیت مدیریت شهر اصلی بانیورجیو را بر عهده دارد، با کله وارد موقعیتی شده که بیشتر شهردارها می‌ترسند حتی نزدیک آن بشوند: او حکم داده هر کسی که می‌خواهد از پل پیاده رویی عبور کند که تنها راه ورود به دهکده قرون وسطی اوست، باید هزینه بپردازد.

سیویتا که یک آبادی بسیار کوچک واقع در حدود ۷۴ مایلی شمال رم است، چیزی بیش از ۲۵۰۰ سال پیش توسط اترسکان ها تاسیس شد و تنها شهر واقع در ایتالیاست که باید برای ورود به آن پول پرداخت. در سال ۲۰۱۳ هزینه ای ۱.۵۰ یورویی برای ورود به آن مقرر شد و در آغاز ماه آگوست این مبلغ افزایش پیدا کرد. حالا بازدیدکنندگان باید در روزهای هفته ۳ یورو و یکشنبه ها یا تعطیلات عمومی ۵ یورو پرداخت کنند تا بتوانند از زیبایی‌های این شهر دیدن کنند. برای چند یورو بیشتر، آن‌ها می توانند از یک تور شخصی در دهکده‌ای لذت ببرند که خانه یک جمعیت ثابت ۱۰ نفری است.

در شهر ونیز که بیش از حد جمعیت و توریست دارد و در ماه جولای بیش از ۲ هزار نفر علیه توریسم در آن به اعتراض و راهپیمایی پرداختند، مسئولان مدت‌هاست به فکر گرفتن هزینه‌ای از توریست‌ها برای بازدید از مهم ترین مرکزشان یعنی میدان سن مارک افتاده‌اند، اما این ایده همیشه بیش از حد بحث برانگیز بوده است.

بیگیوتی با اشتیاق از ابتکار شهر خودش صحبت می کند که البته این حرکت با موجی گسترده از توریست‌ها هم همراه شده است. انتظار می‌رود امسال چیزی حدود ۸۵۰ هزار نفر از این شهر کوچک بازدید کنند و این در حالی است که سال ۲۰۱۰ تنها ۴۰ هزار نفر به آن سر زده بودند.

او می گوید: «بهای بلیت به هیچ وجه از اشتیاق کسی کم نکرده است. در حقیقت، باعث شده کیفیت توریسم منطقه هم بالا برود. از بعضی جهات، این حرکت باعث شده بعضی از مکان‌های شهر ارزشمندتر بشوند. حتی خود توریست ها هم توجه بیشتری نشان می دهند، مدت زمان بیشتری می‌مانند و احترام بیشتری می گذارند.»

در حالیکه سیستم دریافت هزینه به بیگیوتی کمک کرده موج توریست‌ها را زیر نظر داشته باشد، در عین حال به او اجازه داده یک حرکت قابل توجه دیگر هم انجام دهد: او توانسته مالیات عمومی را در هر دو شهر سیویتا و بانیورجیو که جمعیتی ۳۶۵۰ نفری دارد حذف کند. در عین حال، به خاطر ۴۰۰ شغلی که از طریق حدود ۲۰۰ تجارت وابسته به توریسم این منطقه طی چند سال اخیر به وجود آمده، این شهر نرخ بیکاری صفر درصد دارد.

شهردار گفته است: این شهر تنها شهر ایتالیایی است که در آن مالیات عمومی اخذ نمی شود. ما توانسته‌ایم خدمات محلی را بهبود ببخشیم، خدمات سلامت حالا بهتر هستند و افراد معمول هم حمل و نقل دارند. به خاطر توریسم و فرهنگ، حالا ما می توانیم به طور خودگردان زندگی کنیم. این واقعا یک معجزه است.

مسلما این یک نوع معجزه است. به خاطر نیروهای طبیعی از جمله زلزله، رانش زمین و سیل که بقای این شهر را از قرن هفدهم تا به حال تهدید می کردند، سیویتا به عنوان «شهر رو به مرگ» شناخته می‌شد. اما این لیبل که در حال حاضر روی تابلوهای نزدیک دهکده هم به ثبت رسیده، به هیچ وجه ناقوس مرگی برای این شهر نبوده و حالا تبدیل به یک وسیله عالی بازاریابی شده است.

مجموعه ای از رانش ها در سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ باعث شد تعدادی از ساختمان‌های قرون وسطی این آبادی سقوط کرده و داخل دره بیفتند و زمین شناس ها بگویند این منطقه دارد مثل بستنی آب می‌شود. با این حال، این فاجعه باعث شد گروهی از شناخته شده ترین و مهم ترین چهره های فرهنگی ایتالیا از جمله انیو موریکونه آهنگساز برنده جایزه اسکار و برناردو برتولوچی کارگردان دادخواستی به راه بیندازند تا سیویتا تبدیل به یکی از مکان‌های میراث جهانی یونسکو شود. دولت محلی لاتزیو هم قول داده پول بیشتری به این منطقه بدهد.

شهر سیویتا که نه دفتر پست دارد، نه سوپرمارکت و بیمارستان و مدرسه، فقط نیازهای نان آوران اصلی اش را تامین می کند: توریست‌ها. این منبعی است که بیگیوتی هم با احتیاط به تمرکز کردن روی آن ادامه خواهد داد.

هنوز هم کلماتی که جیولیو ترمونتی، وزیر اقتصاد دولت سیلویو برلوسکونی در سال ۲۰۱۰ گفته بود او را آزار می دهند: «فرهنگ شکم آدم را سیر نمی‌کند.»

بیگیوتی می گوید: «به او ثابت کردیم که اشتباه می‌کند و دقیقا متضاد این کار را انجام دادیم. سیویتا را شهر رو به مرگ می‌خواندند. حالا نه تنها سیویتا زنده است، بلکه دارد کل منطقه را هم زنده نگه می‌دارد.»