به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا، حسین سلیمی،در پاسخ به ابراز نگرانی دانشجویان ارتباطات نامه ای را در اختیار سرویس دانشگاهی ایسنا قرار داده که متن آن به شرح زیر است:

دانشجویان گرامی ارتباطات

با سلام و احترام

نامه سرشار از شور و اشتیاق شما واصل شد. علاقه و جدیت شما در پیشبرد دانش ارتباطات و رشته‌های وابسته برای بنده و هیأت رئیسه دانشگاه بسیار امیدوارکننده است. تردیدی نیست که مهم تر از ساختمان و وسایل و امکانات، این جدیت و علاقه استادان و دانشجویان است که آینده این حوزۀ تعیین کننده و حیاتی دانش را خواهد ساخت و این گونه که روشن است این آیندۀ بسیار امیدوارکننده خواهد بود. وفاداری و همراهی شما با استادان بزرگ این رشته هم چون استاد دکتر معتمدنژاد که دوست قدیمی بنده نیز بودند مایۀ دلگرمی استادان و اعضای هیأت علمی است. نوع نگاه شما به ارزش و مکان ساختمان کنونی دانشکده علوم اجتماعی نیز قابل احترام است. زیرا تاریخیت و جایگاه نوستالژیک آن در تاریخ علم ارتباطات مبانی درستی در به کارگیری این ساختمان برای اهداف مشابه است. با این حال برای تصمیم گیری در این زمینه نکات اساسی و انکارناپذیری وجود دارد که باید به آن توجه کرد:

۱- هیأت دولت و هیأت امنای دانشگاه هم در دوران گذشته و هم در دوران کنونی ضرورت تجمیع کل ساختمان های آموزشی را در پردیس های مرکزی دانشگاه تصویب کرده و این امر را به عنوان یک تکلیف قانونی تعیین کرده و این از وظایف قانونی مدیریت دانشگاه است که به این مهم تحقق بخشد و هزینه‌ها و مشکلات ناشی از پراکندگی ساختمان های آموزشی را به حداقل برساند. از این رو در این چند سال بیشتر دانشکده ها چه دانشکده علوم اجتماعی و چه دانشکده ارتباطات به پردیس مرکزی خواهند آمد تا به مانند دیگر دانشگاه های برجسته امکان استفاده بهینه از امکانات دانشگاه فراهم شود.

۲- ساختمان کنونی دانشکده ساختمانی فرسوده است و در میان مدت امکان استفاده از آن به عنوان یک ساختمان آموزشی نیست و دانشگاه باید به طور ضربتی شرایطی فراهم کند ظرف سه تا چهار سال آینده هر دو دانشکده از آن خارج شوند. بنابراین سخن از بیرون رفتن یکی و باقی ماندن دیگری برای همیشه در ساختمان فرسودۀ کنونی مطرح نیست.

۳- در شرایط کنونی به دلیل آن که دانشکده ارتباطات پس از سال ها می خواهد تشکیل شود باید امکانات مناسبی برای آن فراهم شود. از این رو هیأت رئیسه دانشگاه به دنبال آن است که شرایطی به وجود آورد که نه فقط استادان، فضا و امکانات بهتری داشته باشند، بلکه کلاس های مناسبی در اختیار آنها باشد و پژوهشکده های مرتبطی چون پژوهشکده ارتباطات و فرهنگ پژوهی نیز در کنار آن مستقر شوند و شرایط کارگاهی و آزمایشگاهی مناسب نیز برای آن فراهم شود. حتی اگر در دانشکده تمایلی برای راه اندازی پایگاه های خبری و ... بود امکانات کافی برای آن تهیه گردد. به این دلایل یکی از سناریوهای موجود اختصاص ساختمانی با یک و نیم برابر ساختمان کنونی دانشکده مزبور است که می تواند شرایطی مطلوب برای دانشکده ارتباطات فراهم کند.

۴- طرح ارائه شده توسط استادان بزرگوار ارتباطات این است که در میان مدت ساختمان کنونی دانشکده های دوگانه پس از انتقال فعالیت های آموزشی آنها به پردیس مرکزی، بازسازی اساسی شود و سپس به مرکزی پژوهشی و موزه ای با نام و یاد استاد معتمدنژاد بدل شود که بتواند نقشی عمده ای در گسترش دانش ارتباطات و پژوهشهای رسانه ای درست ایفا کند. از این رو پس از تجمیع دانشکده های دانشگاه علامه در پردیس های مرکزی، این مجموعه می تواند به بنیادی برای ترویج علوم ارتباطات، رسانه پژوهی و ارائه اندیشه های جدید توسط استادان و پژوهشگران ایرانی در حوزۀ ارتباطات و موزه ای برای عرصه ارتباطات و روزنامه نگاری و .... باشد. زیرا نوستالژی آن مکان بیشتر با چنین مناسبتی سازگار است.

بر اساس این ملاحظات همه چیز برای تأسیس دانشکده ارتباطات و تحقق آرزوی دیرین استاد معتمدنژاد فراهم است و هر گونه تعلل و اختلالی تنها این امر مبارک را به تأخیر می اندازد. امیدوارم با همکاری استادان و دانشجویان عزیز بتوانم وعدۀ خود در مورد تشکیل دانشکده مستقل ارتباطات را محقق کنم و ناهماهنگی در این زمینه موجب آن نشود تا تشکیل این دانشکده بار دیگر به تأخیر افتاده و موکول به محال شود. بی گمان استادان عزیز ارتباطات این دانشکده که یادگاران واقعی استاد معتمدنژاد و چهره های برتر علم ارتباطات کشور هستند با دانشجویان محترم هم فکری خواهند کرد و ما نیز هم چون دیگر تصمیمات دانشگاه این امر را با همراهی استادان و دانشجویان گرامی پیش خواهیم برد.