به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از مهر؛ بر اساس پیشنهاد انجمن مجسمه سازان ایران قرار است 13 مهرماه سالروز تولد ابولحسن خان صدیقی بزرگترین مجسمه ساز معاصر کشورمان به عنوان روز مجسمه ساز در تقویم رسمی کشور ثبت شود.
نوشین‌دخت صدیقی دختر مرحوم ابوالحسن صدیقی یکی از مشاهیر مجسمه سازی معاصر ایران روز گذشته در بازدید از ششمین سمپوزیوم مجسمه سازی تهران در حالی این خبر را اعلام کرد که به گفته وی وضعیت کنونی هنر مجسمه سازی ایران بسیار دلگرم کننده است.
وی در این دیدار پس از صحبت با تک‌تک هنرمندان خارجی و ایرانی به تفاوت کار نسل قبلی مجسمهسازان و نسل جدید اشاره کرد و گفت: مجسمهسازان در گذشته با برق کار نمی‌کردند و ارّه و متّه برقی وجود نداشت، وسایل ایمنی مثل ماسک و عینک کار هم وجود نداشت و سنگ‌تراش با چشم غیر مسلح، با دست‌های خود و با پوست و گوشت و خون خود اثر خود را لمس می‌کرد. شاید به همبن دلیل هم بود که مجسمه‌های قدیمی صاحب حس و اصالت بودند. پدر من تمام کارهایش را با ابزار دستی انجام می‌داد و همین امر باعث می‌شد که ساخت یک مجسمه مدت طولانی زمان ببرد و همین طولانی شدن زمان ساخت باعث می‌شد که روح مجسمه‌ساز به تن مجسمه‌اش دمیده شود.
او در ادامه با ذکر این نکته که قصد مخالفت با پیشرفت صنعت و تکنولوژی ندارد اضافه کرد: من نگاه آن‌هایی که آثار ماندگار خلق کردند را شرح می‌دهم تا سینه به سینه به نسل جوان مجسمه‌ساز منتقل شود. این که سعی کنید در مدت کوتاهی مجسمه‌ای عظیم بسازید خوب است اما زمانی مجسمه شما ماندگار و شاهکار می‌شود که حواستان به ظرافت‌های این هنر باشد، یک طرح ظریف هیچ‌گاه با ابزارآلات ماشینی دقیق و ظریف از آب درنمی‌آید و برای ظریف‌کاری‌های نهایی هم که شده باید اثر خود را بی‌واسطه لمس کنید.
دختر ابوالحسن خان صدیقی درباره سبک مجسمه‌سازی معاصر و قیاس آن با مجسمه‌سازی کلاسیک گفت: مجسمه‌های امروزی به لحاظ سبکی از کارهای قدیمی متفاوت شدند. سابق مجسمه‌ها به سبک کلاسیک کار می شد و استاد صدیقی یک مجسمه ساز کاملاً کلاسیک بودند اما مرحوم صنعتی نسبت به پدر کمی پیشروتر بودند و به سمت مدرنیسم سوق پیدا کردند. زمانی که پدر من نزد کمال‌الملک شاگردی می‌کردند، جز آثار خود کمال‌الملک، هیچ تصویری از آثار هنری وجود نداشت و کمال‌الملک هم چیزی از مجسمه‌سازی نمی‌دانست. بنابراین مرجعی در اختیار نداشتند و تعاملی هم وجود نداشت. آن‌ها آن مسیر سخت را پیمودند تا در سال‌های بعد مجسمه‌سازی بارور شود. امروزه اما مجسمه‌سازی دنیای مدرن تبدیل به حجم‌هایی شده است که برخلاف مجسمه‌های سابق به مخاطب پیامی نمی‌دهد و این مخاطبان هستند که دریافت خود را به آثار هنری مدرن الصاق می‌کنند.
او درباره مجسمه‌های شهری که چندسال اخیر در سطح شهر تهران جاگذاری شده است بیان کرد: تعداد مجسمه‌ها در سطح شهر خیلی زیاد شده اند. مجسمه‌هایی که در حاشیه بزرگراه‌ها نصب شدند و یک ایده و پیام دارند برایم جالب هستند و از تماشای آن‌ها لذت می‌برم اما درباره نیم‌تنه‌ها، تندیس‌ها و سردیس‌هایی که از مشاهیر ساخته می‌شود به نظرم دچار نوعی تکرار مکررات شده‌ایم. با کپی‌های بسیاری که از این گونه آثار که گهگاه بدون اجازه، ساخته می‌شود بسیار مخالفم، چون به نظرم این رویکرد این سبک مجسمه‌سازی را از سکه می‌‌اندازد.
ششمین سمپوزیوم بین المللی مجسمه سازی تهران از 23 شهریورماه تا 15 مهرماه در محل برج میلاد برگزار می شود. بازدید از نحوه چگونگی ساخت مجسمه ها برای علاقه مندان آزاد است.