به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛ از روزی که سینماتوگراف وارد ایران شد و هنر سینما در این مملکت پا گرفت تاکنون هیچ وقت هنر هفتم ما در مدار ایجاد امید و اعتماد به نفس قرار نگرفته است.
امید با شانس باوری فرق دارد ما سال هاست که در این سینما با قهرمان های خوش شانسی طرفیم، یعنی کسانی که خودشان در پدید آمدن موفقیت شان نقشی ندارند.
البته امروزه روز از همین هم عقب تر رفتیم و شخصیت های داستانی سینمای ایران نه تنها با نیروی اراده و اعتماد به نفس خود به جایی نمی رسند بلکه تمام دنیا هم علیه آن هاست.
سینمای سیاه سال های اخیر می تواند حتی انسان امیدوار را هم دچار یاس و افسردگی کند چه رسد به مابقی افراد؛ ناظر به همین مسئله ما پرونده ای را با نام امید در سینمای ایران باز کردیم و با اهالی سینما در این باب به گفتگو نشستیم که یکی از این مصاحبه ها را که با "رسول صدرعاملی" کارگردان سینماست در ادامه می خوانید.
"رسول صدر عاملی" در گفتگو با ما در خصوص "امید" در سینمای ایران گفت: سینما عرصه‌ی خلاقیت‌های فردی است و هیچ‌کس نمی‌تواند ترسیم نقشه‌ی راه برای سینما یا جدولی برای ساخت تعیین کند یا این‌‌که دستورالعمل‌هایی برای مضامین فیلم صادر کنند. 
وی ادامه داد: زمانی‌که خلاقیت فردی در خانواده سینما باشد آن فرد فیلم خود را می‌سازد. 
این عرصه باید همیشه در حالت کشف و شهود باقی بماند تا با پشتکار، عشق بیشتر و امیدواری فیلم خود را بسازد و با همان فیلم، امیدواری را به مخاطبان تزریق کند. 
کارگردان "من ترانه ۱۵ سال دارم" عنوان کرد: معتقدم جشنواره سی‌ودوم فیلم فجر سرشار از امید بود. جشنواره‌ای که خیلی‌ها با تفکرات مختلف از فیلم‌سازان جوان تا پیشکسوت همه با یک امیدواری فیلم ساخته که این اتفاق از خود آن فیلم مهم‌تر است. 
وی در پایان اظهار داشت: در سینما آدم‌ها از سینما مهم‌تر هستند. اگر این آدم‌ها حال خوبی نداشتند و با قرار نگرفتن در جایگاه درست خود شرایط بروز خلاقیت‌های فردی را نداشته باشند مسلما سینمایی در کار نخواهد بود.